Στην ενότητα αυτή οι συγγραφείς γράφουν προσωπικές ιστορίες, αναμνήσεις και γεγονότα σε σχέση με το θέμα των βιβλίων που διαβάζουμε κάθε φορά στη Λέσχη Ανάγνωσης - Φιλαναγνωσίας. Έτσι συνεχίζουμε με τη θεματική της οικογένειας και με την "εξομολόγηση" της Ιωάννας Μπαμπέτα. (περισσότερες πληροφορίες για τη συγγραφέα και το έργο της εδώ)
.JPG)
Μια σοκολατένια σκανταλιά
Το σαλόνι των παιδικών μου χρόνων ήταν ένα δωμάτιο απαγορευμένο. Έκλεινε με συρόμενες πόρτες οι οποίες άνοιγαν μόνο όταν ερχόταν κάποιος επισκέπτης.
Ό,τι είναι απαγορευμένο όμως είναι και απίστευτα γοητευτικό. Έτσι, κάθε φορά που η μαμά με άφηνε με τον αδερφό μου για να κάνει κάποιες δουλειές, άρπαζα την ευκαιρία για να τρυπώσω μέσα. Κι εκεί, στο τετράγωνο τραπεζάκι, βρισκόταν ο παιδικός μου θησαυρός. Μια μεγάλη φοντανιέρα. Έτσι την έλεγε η μαμά και μου ακουγόταν πολύ εξωτικό όνομα. Ουσιαστικά ήταν ένα κρυστάλλινο βαθύ μπολ με καπάκι. Το αγαπούσα για δυο λόγους. Πρώτον γιατί ήταν γαλάζιο, ακριβώς στο χρώμα της θάλασσας και δεύτερον γιατί ήταν γεμάτο με σοκολατάκια.
Καθόμουν αναπαυτικά στους λουλουδάτους καναπέδες του σαλονιού προσέχοντας να μην λερώσω και να μην τσαλακώσω τα μαξιλάρια. Ήταν τόσο γλυκιές στιγμές εκείνες. Στην κυριολεξία γλυκές όμως γιατί ταυτόχρονα απολάμβανα τα σοκολατάκια. Που κι αυτά δυστυχώς ήταν μόνο για τους καλεσμένους.
Για να μην το πάρει είδηση η μαμά πως τα έτρωγα, ξεδίπλωνα προσεχτικά το χαρτί, που τόσο μου άρεσε έτσι όπως γυάλιζε, έτρωγα το σοκολατάκι και στη θέση του έβαζα ένα κομμάτι πλαστελίνης. Το τύλιγα με προσοχή και το έχωνα στο βάθος της φοντανιέρας.
Στη γιορτή του μπαμπά όμως ήρθε κόσμος πολύς. Όλοι άπλωναν το χέρι τους για να δοκιμάσουν ένα σοκολατάκι και πολλοί από αυτούς ανακάλυψαν την πλαστελίνη… Ευτυχώς που ήταν γιορτή. Γέλασαν και κανείς δεν με μάλωσε. Απλώς το θέμα ήταν πως μετά από αυτό η φοντανιέρα παρέμενε άδεια. Έψαξα να βρω τα σοκολατάκια. Δυστυχώς η μαμά τα είχε κλειδώσει στο ντουλάπι του σκρίνιου. Άλλη μία περίεργη λέξη, που κατά κάποιον τρόπο ακουγόταν σκληρή. Το σκρίνιο ήταν ένα μεγάλο έπιπλο από ξύλο καρυδιάς. Όλο ντουλάπια και ραφάκια.
Τόσα χρόνια μετά και η γαλάζια φοντανιέρα στολίζει το δικό μου τραπεζάκι. Σκρίνιο δεν έχω γιατί δεν συμπαθώ τα ντουλάπια με κλειδαριές. Η φοντανιέρα μου είναι γεμάτη με σοκολατάκια και καραμέλες. Έχω ακόμα και τώρα κρυμμένες πλαστελίνες στο γραφείο μου και απολαμβάνω να τρώω σοκολάτες στα κρυφά. Και τα παιδιά μου το ίδιο!
Απλά αναρωτιέμαι… αυτά τα σοκολατάκια των παιδικών μου χρόνων δεν είχαν ημερομηνία λήξης; Ίσως είναι σαν τις αναμνήσεις κι αυτά που δεν έχουν!
Ιωάννα Μπαμπέτα
.JPG)
Το σαλόνι των παιδικών μου χρόνων ήταν ένα δωμάτιο απαγορευμένο. Έκλεινε με συρόμενες πόρτες οι οποίες άνοιγαν μόνο όταν ερχόταν κάποιος επισκέπτης.
Ό,τι είναι απαγορευμένο όμως είναι και απίστευτα γοητευτικό. Έτσι, κάθε φορά που η μαμά με άφηνε με τον αδερφό μου για να κάνει κάποιες δουλειές, άρπαζα την ευκαιρία για να τρυπώσω μέσα. Κι εκεί, στο τετράγωνο τραπεζάκι, βρισκόταν ο παιδικός μου θησαυρός. Μια μεγάλη φοντανιέρα. Έτσι την έλεγε η μαμά και μου ακουγόταν πολύ εξωτικό όνομα. Ουσιαστικά ήταν ένα κρυστάλλινο βαθύ μπολ με καπάκι. Το αγαπούσα για δυο λόγους. Πρώτον γιατί ήταν γαλάζιο, ακριβώς στο χρώμα της θάλασσας και δεύτερον γιατί ήταν γεμάτο με σοκολατάκια.
Καθόμουν αναπαυτικά στους λουλουδάτους καναπέδες του σαλονιού προσέχοντας να μην λερώσω και να μην τσαλακώσω τα μαξιλάρια. Ήταν τόσο γλυκιές στιγμές εκείνες. Στην κυριολεξία γλυκές όμως γιατί ταυτόχρονα απολάμβανα τα σοκολατάκια. Που κι αυτά δυστυχώς ήταν μόνο για τους καλεσμένους.
Για να μην το πάρει είδηση η μαμά πως τα έτρωγα, ξεδίπλωνα προσεχτικά το χαρτί, που τόσο μου άρεσε έτσι όπως γυάλιζε, έτρωγα το σοκολατάκι και στη θέση του έβαζα ένα κομμάτι πλαστελίνης. Το τύλιγα με προσοχή και το έχωνα στο βάθος της φοντανιέρας.
Στη γιορτή του μπαμπά όμως ήρθε κόσμος πολύς. Όλοι άπλωναν το χέρι τους για να δοκιμάσουν ένα σοκολατάκι και πολλοί από αυτούς ανακάλυψαν την πλαστελίνη… Ευτυχώς που ήταν γιορτή. Γέλασαν και κανείς δεν με μάλωσε. Απλώς το θέμα ήταν πως μετά από αυτό η φοντανιέρα παρέμενε άδεια. Έψαξα να βρω τα σοκολατάκια. Δυστυχώς η μαμά τα είχε κλειδώσει στο ντουλάπι του σκρίνιου. Άλλη μία περίεργη λέξη, που κατά κάποιον τρόπο ακουγόταν σκληρή. Το σκρίνιο ήταν ένα μεγάλο έπιπλο από ξύλο καρυδιάς. Όλο ντουλάπια και ραφάκια.
Τόσα χρόνια μετά και η γαλάζια φοντανιέρα στολίζει το δικό μου τραπεζάκι. Σκρίνιο δεν έχω γιατί δεν συμπαθώ τα ντουλάπια με κλειδαριές. Η φοντανιέρα μου είναι γεμάτη με σοκολατάκια και καραμέλες. Έχω ακόμα και τώρα κρυμμένες πλαστελίνες στο γραφείο μου και απολαμβάνω να τρώω σοκολάτες στα κρυφά. Και τα παιδιά μου το ίδιο!
Απλά αναρωτιέμαι… αυτά τα σοκολατάκια των παιδικών μου χρόνων δεν είχαν ημερομηνία λήξης; Ίσως είναι σαν τις αναμνήσεις κι αυτά που δεν έχουν!
Ιωάννα Μπαμπέτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου